«Όλα έμοιαζαν κανονικά αλλά τίποτα δεν ήταν, γιατί όταν το λιοντάρι γονατίζει, όταν τα νύχια του γίνονται άχρηστα ροκανίδια ξύλου, δεν κάνουν πια κανέναν να τρέμει, όταν η πεθαμένη φλόγα των ματιών του εμπνέει περισσότερο θλίψη από τρόμο, ένα άτονο βλέμμα στραμμένο σε μια εσωτερική σκοτεινιά σ' ένα σαρκίο διαλυμένο, σπασμένο...»

«Γεννήθηκα σε μια σαιξπηρική οικογένεια. Ανάμεσα σ' έναν πατέρα αυλικό του βασιλιά για σαράντα χρόνια και έναν αδερφό καταδικασμένο σε μια φυλακή του Νότου. Πρέπει να φανταστείς ένα βασιλικό παλάτι τρομακτικό αλλά και μαγευτικό, όπου ο ευνοούμενος μπορεί να τιμωρηθεί για το τίποτα, όπου οι αντιζηλίες πλέκουν τον ιστό τους όταν πέφτει η νύχτα.

»Ένας παραμυθάς ξέρει πως η δύναμη βρίσκεται από τη μια μεριά της πόρτας και η ελευθερία από την άλλη. Για να μη φύγει από την υπηρεσία της Μεγαλειότητάς του, ο πατέρας μου απαρνήθηκε τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Εγκατέλειψε τον αδερφό μου στα φαντάσματά του. Ο γιος του, ο αδερφός μου, στοίχειωσε για είκοσι χρόνια την οικογένειά μου. Ποιοί οι λόγοι του "τρελού " και ποιοι του πατέρα;

»Μοίρα φοβερά μοναχική, δουλεία συναινετική... Όλα είναι γελοία σ'αυτόν τον κόσμο; Ο πατέρας μου είχε μια ιδιόμορφη αγάπη για τη ζωή. Χρόνια προσπαθώ να τη διηγηθώ. Αυτή την ιστορία σας την προσφέρω, έχει τη φαντασία ενός παραμυθιού του παλιού καιρού και την τραγικότητα ενός ανθρώπινου δράματος».