«Άντρες, σας βαρέθηκα πια! Με πρήξατε! Μπούχτισα µε τις ατιµίες σας! Σειρά σας τώρα να υποφέρετε!».

Η φωνή µου αντηχεί σ’ όλη τη γειτονιά. Και τότε, µουσκεµένη, τρεκλίζοντας, αποκαµωµένη, παίρνω µια απόφαση την οποία ορκίζοµαι να µην ανακαλέσω ποτέ: δεν θα τους αφήσω σε χλωρό κλαρί. Μηδενίζουµε τα κοντέρ. Αλλάζουµε πορεία. Το καθοίκι ο Υγκ θα πληρώσει. Θα πάρω εκδίκηση για όλα. Εφόσον καµιά ευτυχία δεν κατεβαίνει απ’ τον απατηλό ουρανό, είµαι έτοιµη να πάω να βρω τη λιγοστή που µου αναλογεί στα βάθη της κόλασης.

Η καλή κι ευγενική Μαρί πέθανε, πνίγηκε σε τούτο το κανάλι. Κι αυτή που ξαναβγήκε είναι η στρίγκλα Μαρί. Από δω και στο εξής, καλή µε τους καλούς, κακιά µε τους κακούς, και θα πληρώνω πάντα µε το ίδιο νόµισµα. Τους την έχω φυλαγµένη ολονών. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο κι εγώ είµαι κατεψυγµένη. Η οργή µε πνίγει, το µίσος µε κατατρώγει.