Εκατόν πενήντα χρόνια από το θάνατό του (1857) ο Σολωμός παραμένει, ακόμα και μετά τη διεθνή επιβολή του Καβάφη, ο σημαντικότερος ποιητής της νεότερης Ελλάδας. Αυτή όμως η γενική, μετά τις πρώτες αμφισβητήσεις του (1833-1859), αναγνώρισή του ως του πρώτου -και μόνου «γνήσιου»- «εθνικού ποιητή» υπήρξε και η αιτία για την παραγνώριση της εξαιρετικής αισθητικής αξίας της ποίησής του, ενώ, ταυτόχρονα, η ιδεολογική εθνικοποίησή του αποτέλεσε και την αφετηρία για την εμπλοκή του σε καθετί το «εθνικό». Αυτή ακριβώς η καθυπόταξη του Σολωμού στις ανάγκες και τα κελεύσματα της εθνικής ιδεολογίας αποτελεί και το θεωρητικό κέντρο και την ερευνητική βάση της ερμηνευτικής ανασύστασης της πρόσληψης του προσώπου και του έργου του στους Έλληνες δέκτες του, που παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό.