Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό δείγμα των στοχασμών του Λεοπάρντι, ανθολογημένων από το κολοσσιαίο έργο του Zibaldone dei pensieri (Ανάλεκτα στοχασμών), με θεματικό άξονα τα γράμματα και τις τέχνες.

Εκκινώντας από τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα «Ποιο είναι το αντικείμενο της Τέχνης» και «Ποια είναι η φύση του Ωραίου», ο Ιταλός ποιητής και στοχαστής εκθέτει τους συλλογισμούς του σχετικά με την ποίηση, τη μουσική, τη ζωγραφική, την αρχιτεκτονική κ.λπ., σε μια σειρά κειμένων – προσωπικών σημειώσεων, που αποτέλεσαν το υλικό μιας αδιάκοπης έρευνας. Υπέρμαχος του μεγαλείου της αρχαιότητας και απομυθοποιητής της σύγχρονής του πραγματικότητας, ο Λεοπάρντι απλώνει την ερευνητική του ματιά σε μια εντυπωσιακή πληθώρα θεμάτων –από την αρχαία ελληνική τραγωδία ώς την υποκειμενικότητα του Ωραίου, από την κριτική του βυρωνικού ρομαντισμού ώς τη «δομική» συνάφεια μεταξύ μουσικής και αρχιτεκτονικής ή τις δυσκολίες μετακένωσης των κειμένων από γλώσσα σε γλώσσα–, επιτρέποντάς μας να διακρίνουμε το φιλόσοφο που ενυπήρχε στον πολύ γνωστότερο ποιητή.

Ο συγκεκριμένος τόμος έρχεται να προστεθεί στον υπάρχοντα Η Θεωρία της Ηδονής, που κυκλοφορεί στην ίδια σειρά, ως συνέχεια της προσπάθειας για τη θεματική έκδοση του Zibaldone στην ελληνική γλώσσα.