Δεν είναι ν’ απορείς που ο Henry Miller, ο πολύς, μίλησε με ενθουσιασμό αχαλίνωτο για τον Richard Jefferies, το συγγραφέα που τραγούδησε τη Φύση και έψαλλε την ελευθερία – μιαν ελευθερία απελευθερωμένη από το όποιο ιδεολογικό ή πολιτικό άχθος. Από μικρός ο έξοχος αυτός άνθρωπος και συγγραφέας αναζήτησε το νόημα της ζωής στην περιπέτεια και στο στοχασμό· ας επιμείνω: στην περιπέτεια του στοχασμού και στο στοχασμό της περιπέτειας. Αλλόκοτος αυτός ο νεαρός, έλεγαν οι γείτονες. Και πράγματι, τι άλλο θα μπορούσαν να πουν για έναν ατημέλητο περιπατητή που είχε παρατήσει το σχολείο στα δεκαπέντε του, που μολοντούτο καταβρόχθιζε μετά μανίας τόμους και τόμους, ανάμεσα στους οποίους η Οδύσσεια, ο Δον Κιχώτης και τα αφηγήματα του James Fenimore Cooper, που άφηνε τα μαλλιά του μακριά και ατημέλητα και περιπλανιόταν ανάμεσα στα δέντρα του δάσους και στα αγριολούλουδα –ένας απίστευτος προπομπός των χίππηδων!– και που πάντα ξεσήκωνε έντονες υποψίες καθώς κυκλοφορούσε μονίμως μ’ ένα πιστόλι, καίτοι ανήμπορος να βλάψει έστω και μυρμήγκι…