«Όταν διαλύομαι, απλά κοιτάζω μία ή περισσότερες από τις γάτες μου. Έχω 9. Απλά κοιτάζω κάποια να κοιμάται ή να μισοκοιμάται κι ηρεμώ. Η γραφή είναι επίσης η γάτα μου. Η γραφή με αφήνει να αντιμετωπίζω τα πράγματα. Με χαλαρώνει».

Κείμενα του Τσαρλς Μπουκόβσκι αστεία, συγκινητικά, άλλοτε σκληρά και άλλοτε τρυφερά, για τις γάτες που το διεισδυτικό τους βλέμμα τον μάγευε, που τις θαύμαζε και στην αντίληψή τους υποκλινόταν. Ποιήματα και πεζά για τις γάτες –αυτούς τους «ωραίους διαβόλους», όπως τις αποκαλούσε– τα οποία τις παρουσιάζουν στην πιο αδίστακτη και ανθεκτική πλευρά τους: είναι κυνηγοί, είναι μαχητικές και κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν, προκαλούν δέος και κερδίζουν τον σεβασμό, έτσι όπως με πείσμα γαντζώνονται στη ζωή. Ίσως γι’ αυτό ο Μπουκόβσκι θεωρούσε τα πλάσματα αυτά εφ’ όρου ζωής δασκάλους του.

Μια τραχιά, μα τρυφερή και αστεία ματιά στη σχέση των ανθρώπων με τις γάτες από έναν από τους πιο αγαπημένους και οριακούς συγγραφείς του κόσμου.