Άναρχη, ανυποχώρητη, ανένδοτη επαναστάτρια και φεμινίστρια, η Έμμα Γκόλντμαν στάθηκε απ' την αρχή στις πρώτες γραμμές του κινήματος για τη χειραφέτηση της γυναίκας, ασκώντας δριμεία κριτική στη θεσμική εξουσία του κράτους, στις κοινωνικές συμβάσεις, τα ήθη και τα έθιμα, όλα αυτά τα δεσμά που κρατούσαν τις γυναίκες υποταγμένες και σκλαβωμένες κάτω απ' τον αιώνιο ζυγό της «πρέπουσας θέσης» τους, στον «προορισμένο» τους ρόλο: να είναι καλές σύζυγοι, μητέρες ή νοικοκυρές. Χαρακτηρίστηκε «η βασίλισσα των αναρχικών», «η πιο επικίνδυνη γυναίκα του κόσμου», και δεν δίστασε να τα βάλει ακόμα και με τις σουφραζέτες, όταν εναντιώθηκε στο βασικό αίτημα του αγώνα τους, φωνάζοντας ότι «η ψήφος είναι [] απλώς ένα μέσο για την ενίσχυση της παντοδυναμίας των ίδιων θεών στους οποίους εδώ και αιώνες υποτάσσεται η γυναίκα, [] είναι κακή, συμβάλλοντας μόνο στην υποδούλωση των ανθρώπων και ρίχνοντας απλώς στάχτη στα μάτια για να μη βλέπουν με τι ύπουλο τρόπο τους μετέτρεψε σε υποτακτικούς της.»

Φυλακίστηκε, διώχθηκε, εξορίστηκε και πολεμήθηκε όσο καμία αλλή. Μα η φωνή της, κραυγή ελπίδας κι οργής, ακούγεται ακόμα, μορφώνοντας και ψυχώνοντας όλες τις νέες γενιές.

(Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα, με μικρές αλλαγές στη μετάφραση, απ' το βιβλίο της Emma Goldman «Η τραγωδία της γυναικείας χειραφέτησης», εκδόσεις έρμα.)